..
Μερικές φορές ο ορίζοντας είναι ένας τοίχος που πίσω του υψώνεται ο θόρυβος ενός τραίνου που χάνεται.'Ολη η νοσταλγία του άπειρου φανερώνεται πίσω απο τη γεωμετρική ακρίβεια μιάς πλατείας ας πούμε.
Αισθανόμαστε τις πιό αξέχαστες συγκινήσεις όταν ορισμένες πλευρές του κόσμου,που αγνοούμε τελείως την ύπαρξή τους,μάς φέρνουν ξαφνικά αντιμέτωπους με μυστήρια που ήτανε πάντα δίπλα μας και που δεν μπορούμε να τα δούμε
γιατί βλέπουμε μόνο πολύ κοντα μας,και δεν μπορούμε να τα αισθανθούμε γιατί οι αισθήσεις μας δεν έχουν αναπτυχθεί αρκετά.
Οι νεκρές φωνές τους μάς μιλούν απο πολύ κοντά,
αλλά φαίνονται σα φωνές που έρχονται απο άλλον πλανήτη.
.(Tζορτζιο ντε Κίρικο,σε γράμμα του στον Μπερνάρ)
13 σχόλια:
Ντε Κίρικο και Εγγονόπουλος μου στέκονται λιγουλάκι βαρείς.Ζήτημα αισθητικής που λες και συ....
Τι να κάνουμε.σ αγαπάμε και σε ανεχόμαστε!!!!
Καλημέρα ερμία! Θα μπορούσα να πω ότι ο πρώτος έχει άρωμα....Νταλί! Μου αρέσει η πορτοκαλί χροιά.....
Τι θα κάναμε χωρίς τις τέχνες; Τι θα είμασταν άραγε και τι θα οσφριζόμασταν από όλον αυτόν τον απέραντο κόσμο που είναι λίγο πιο μακριά από τον δίπλα μας; Ένα τίποτα θα είμασταν... Ενώ τώρα κάτι μέσα μας προεκτείνεται νομίζω και μάλιστα προς πολλές κατευθύνσεις... Αγαπώ πολύ την ζωγραφική κι ας ασχολήθηκα πολύ λίγο μαζί της κυρίως στην σκηνογραφία. Σ' ευχαριστώ που με ξαναβάζεις στον κόσμο της...
Καλό σου βραδάκι!
Πόσο πολύ ακόμη πρέπει να ασκήσουμε τις αισθήσεις μας, ή πόσο πολύ ακόμη πρέπει να ανοίξουμε τις καρδιές μας για να ανοίξουν και τα μάτια μας και να πάψουμε νάμαστε κοντόφθαλμοι. Σίγουρα κάθε τέχνη μας πάει λίγο παραπέρα απ΄ το καβούκι μέσα στο οποίο είμαστε κλεισμένοι. Και σ΄ αυτό συμβάλλεις πολύ, φίλη ερμία, γιατί κάθε σου ποστ είναι κι ένα καινούργιο ταξίδι σε νέους ορίζοντες. Νάσαι καλά.
Τάκη,
κι εγώ σας αγαπάω! :-P
Hλιογράφε!
Πραγματικά-πολλοί έχουν αναγνωρίσει την επίδραση του ντε Κίρικο στον Νταλί(και στον Ερνστ).Απλά ο ντε Κίρικο ήταν περισσότερο μεταφυσικός απο σουρεαλιστής.κατα την ταπεινή μου γνώμη σε σύγκριση με τον Νταλί,ο Νταλί είχε απίστευτη τεχνική-τι να λέμε δηλαδή..-ενώ τα χρώματα του έχουν μιά λάμψη (ακόμα και τα σκοτεινά)που μιά ζωή να κάνεις πρακτική ούτε απο κοντά δεν περνάς(γι΄αυτό εγκατέλειψα τη προσπάθεια-γελάω φυσικά)
Για να πάψω να πολυλογώ,ένα τελευταίο: ο Απολιναίρ(μεγάλη μου αγάπη) ήταν ο πρώτος που έγραψε για τον ντε Κίρικο κι έτσι τον έκανε γνωστό στους μετέπειτα σουρεαλιστές.
Βασιλική μου,ναι-ναι-ναι..
κι επειδή παθιάζομαι με τέτοιες κουβέντες,αυτοσυμαζεύομαι για να πω μόνο το εξής:βλέπουμε ότι μαθαίνουμε να βλέπουμε και καταντάμε σε σημείο που η όραση γίνεται μιά συνήθεια-μιά σύμβαση-μιά μερική επιλογή απ΄όσα θα μπορούσαμε να δούμε-και τελικά,μιά αλλοιωμένη περίληψη αυτού που μένει.
κι ακόμα πιστεύω πως βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε κι αυτό δεν μπορεί να καθορίζεται πάντα απο τους νόμους της οπτικής.
αλλά απο την επιθυμία να ανακαλύψουμε ή και να κατασκευάσουμε-έναν κόσμο που να είναι πιστευτός.ότι βλέπουμε "πρέπει" να γίνεται πραγματικό.
τι μ΄εμποδίζει να πω πως η τέχνη(όποια) γίνεται η κατασκευή της πραγματικότητας;-μέσα σε κάθε έργο εννοώ.
Δεν μιλάω φυσικά για αντικειμενικότητα,αλλά για ερμηνευτική και υποκειμενική πραγματικότητα..
(η σκηνογραφία που γνωρίζεις είναι ένας ολόκληρος κόσμος με δικούς του υπέροχους νόμους και δεν ξέρω ούτε καν τα στοιχειώδη :-)
κι έτσι περιορίζομαι να θαυμάζω ή να απορρίπτω μόνο με αισθητικά κριτήρια..)
Σα!
ως κρυωμένη με πυρετό σήμερα,έχω το..ακαταλόγιστο και λέω ότι θέλω :-)
άκου λοιπόν τι διάβασα μεταξύ αντιπυρετικού και καφέ:
Σεζάν έλεγε και ξαναέλεγε σε όλους τους τόνους πως το φως δεν υφίσταται για τον ζωγράφο.Κι επειδή το πεδίο του οπτικού αισθήματος δεν έχει καθορισμένα όρια,τότε τα στοιχεία που περιέχει δεν έχουν καθορισμένα όρια.Κεντράρουμε δηλαδή σε μιά εστία και προσπαθούμε να συνδέσουμε μ΄αυτή το οπτικό μας αίσθημα! Το αποτέλεσμα είναι αυτό που τότε ο Σεζάν και σήμερα ολοι μας το λέμα "αφαίρεση" (στη ζωγραφική,στη ποίηση,στη λογοτεχνια..)
Στο γράφω γιατί έγραψες πως πρέπει ν ανοίξουμε τις καρδιές μας για ν΄ανοίξουν τα μάτια μας-που δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
υπάρχει άλλος τρόπος για να νιώθουμε τα οπτικά..κοκταίηλ;
(πολύ σ΄ευχαριστώ)
Ξεφυλλίζοντας το 'Κ' σήμερα διάβασα πως ο Πικάσο θεωρούσε τον ελ Γκρέκο πατέρα του και τον Σεζάν... μητέρα του! Ωραίο δεν είναι;
Στο γράφω γιατί διάβασα τι απάντησες στον Σα.
Περαστικά βρε!
Ναι, δημιουργούμε πραγματικότητες. Ποιος μπορεί να καυχηθεί πως αντιλαμβάνεται με αντικειμενικό τρόπο την πραγματικότητα; Ποιος μπορεί να μας πείσει πως η πραγματικότητα είναι μία;
Κι ο Χειμωνάς έγραφε πως η Τέχνη είναι το χνάρι του Θεού στον κόσμο.
Αυτό πάμε να ψηλαφίσουμε με όποιον τρόπο διαθέτουμε,αφού το δικό μας αργά ή γρήγορα θα χαθεί κι αφού γι' αυτό το χνάρι κι εξαιτίας του υπάρχουμε ίσως...
Καλό βραδάκι!
Dead can dance...
Βασιλική!
όχι δεν το είχα διαβάσει αυτό που γράφεις για τον Πικάσο-'οπως δεν ξέρω εκατομμύρια,το λιγότερο,άλλα πράγματα-άσε που ξεχνάω και όσα ξέρω πολύ συχνα..
κι επειδή η λέξη ελευθερία μ' ενθουσιάζει ακόμα-της σκέψης,της ματιάς ή όπου υπάρχουν ακόμα παραθυράκια για να τη διακρίνουμε ή να την "κατασκευάσουμε" μέσα απο παράλληλες πραγματικότητες-γι αυτό συχνά κολλάω στον σουρεαλισμό και στη ζωγραφική και στη λογοτεχνία.κι ας ξέρω πως είναι μια φάση του ρομαντισμού.τουλάχιστον όμως,μέσα απο τη μεταφυσική της ευαισθησία,ψάχνει χωρίς κρατήματα τη μοίρα-τον προορισμό μας σαν ανθρώπους.
(μια χαρά είμαι,σ΄ευχαριστώ πολυ!ούτε ν'αρρωστήσω με διάρκεια δεν είμαι ικανή τελικά :-)
ζεστή καληνύχτα)
"όλα θα πάνε καλά",
καλώς ήρθες-θα χαίρομαι να σε βλέπω
(μού φτιάχνει τη διάθεση αυτό το "όλα θα πάνε καλά"!)
@ermia:
Σε ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια.
Δημοσίευση σχολίου