Κυριακή 4 Μαΐου 2008

αγγίγματα

πέρασε ένας χρόνος απο το πρώτο μου ποστ εδώ,και μού φαίνεται παράξενο και που το λέω..
τα πρώτα μπλογκς που είχα μπεί τότε ήταν τού Σα, τού Σωκράτη και τού Ηλιογράφου.
σιγά σιγά ανακάλυπτα και όλους τούς άλλους..
το μικρόβιο ν΄αρχίσω το δικό μου,με βρήκε ακάλεστο,ένα βράδυ που διάβαζα Καρούζο-κι ήταν το ποίημα που ακολουθεί..

"Ομορφιά στού δειλινού τον πλαγίαυλο
αργά που πάνε οι λυπημένοι μεσ΄στα φυλλώματα τού εθνικού κήπου
κι όταν κάθονται
στα γαλανά παγκάκια ταξιδεύουν
σε καλύτερες ημέρες τού μέλλοντος
ένας τινάζοντας τον ύπνο απ΄τα μαλλιά του
κ΄εκείνος εκεί στον τζίτζικ΄απο κάτω
κι ο πιό πέρα
όλοι μοναχικοί
και συ το ίδιο
μόνος
εναγκαλίζεσαι τα δέντρα απο έρωτα.
Ωρα επτά σφυρίζουν οι φύλακες
τελειώνει πια κ΄εδώ ο κόσμος.
Υστερα στούς δρόμους
πάλι κρατούν άδεια κλουβιά
γυρίζουν
χάνονται
οι λυπημένοι.
Στα σύννεφα κρέμονται πουλιά
κι αυτοί βλέπουν το κέρδος:
αμνό και τρόμο.
Ηλεκτροφόρα σύρματα φράζουν τα όνειρα
μα θα΄θελαν-
Κ΄ενώ δε σώνεται η φωνή στο μέσα μάκρος
ακούγονται καμπάνες
απ΄τα εκκλησάκια τής ορθοδοξίας αιχμάλωτα.
Μα πώς κυματίζει ο ουρανός
στην ακοή τών λυπημένων...
Ωρα επτά κ΄οι σοφέρ
με τα ραδιόφωνα ανοιχτά
για είκοσι λεπτά τραγούδι αθάνατο
"απόψε θα΄ρθει ο θάνατος να πάρει τούς καημούς μου".

Πάνω τους η νύχτα παλαιό ρούχο
ο πλάστης
με την άσπρη αγάπη."

πάντα,και πίσω και μέσα στα λόγια "αναπνέει κάτι άυλο" - γι αυτό και μπορεί να τα κάνει χειροπιαστά- κι ίσως αυτό το συγγενικό άυλο να μάς κάνει να θέλουμε να διαβάζουμε και να συμμετέχουμε ο ένας στα γραφόμενα τού άλλου με αγγίγματα ελαφρά στον ώμο..

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

και συ γενέθλια καλέ;
σου εύχομαι μακροζωία
και εμπνεύσεις

Socrates Xenos είπε...

ακόμα και το δίχτυ του καημού είναι τρύπιο
σχισμένο εννοώ
ε, δεν μπορεί
απ` την τόση χρήση ...

χάρηκα που σε γνώρισα,Ερμία, έστω και ολιγόστιγμα
ζωντανά

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα ερμία και σ΄ευχαριστώ

Roadartist είπε...

Να εισαι καλα Ερμια!!
Πολλα ακομη χρονια κοντα μας, να εισαι καλα!! :)

ερμία είπε...

α.μ.ε.α.
κάπου σε ξέρω-κάπου σε ξέρω
:-P

ερμία είπε...

Σωκράτη,
χάρηκα και χαίρομαι κι εγώ που σε γνωρίζω. και κυρίως που γνωρίζω τη ποίησή σου.

(και τις άγνωστές μου εκφράσεις σου στο χρώμα! )

ερμία είπε...

ηλιογράφε,
ακόμα κι όταν δεν θα είμαι εδώ,δεν πρόκειται να ξεχάσω τον ..σκουπιδοφάγο
:-P

ερμία είπε...

καλλιτέχνιδα τού δρόμου,
ένα ζεστό χαμόγελο-και σ΄ευχαριστώ

skoinovatis είπε...

Xρόνια πολλά Άσπρη Αγάπη!
Ερμία εύχομαι να 'σαι πάντα καλά!
Συνέχισε να μας ταξιδεύεις μέσα απ' αυτό το πανέμορφο μπλογκ!

Την καλημέρα μου!

Utopia είπε...

Έχεις πρόσκληση για παιχνίδι...
Θα ξαναπεράσω αργότερα(βιάζομαι βλέπεις...)
Καλό μεσημέρι!

Utopia είπε...

Δεν ήρθα.
Δεν φεύγω.
Θα σταματήσω.


Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Χειρονομίες ανάγκης...
Να συνεχίσουμε το ταξίδι...
Τόσο ίδιοι,τόσο διαφορετικοί...:-)))

Ανώνυμος είπε...

"Έτσι περνάνε τα χρόνια
λύκοι , λέξεις και φεγγάρια".
Τάκης και Μάρθα
με αγάπη.

ερμία είπε...

σκοινοβάτη,
όλοι οι ξυπόλητοι τής γης,ή ναύτες ή ταξιδευτές.μέχρι να βάλω παπούτσια εδώ γύρω θα είμαι-με κάποιο τρόπο :-)

πλατύ χαμόγελο και σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ

ερμία είπε...

utopia,
"όλα εμπαίζουν την αιωνιότητα"
τού ίδιου "φυσικά".

λες "Χειρονομίες ανάγκης...
Να συνεχίσουμε το ταξίδι...
Τόσο ίδιοι,τόσο διαφορετικοί...:-)))"
ε,αλήθεια σκέτη!
ο σουρεαλισμός μας στη πράξη και μάλιστα γυμνός απο πυθικές στολές..

(καταπληκτικοί οι στίχοι τού Καρούζου)

ερμία είπε...

Τάκη,
γέροντα έτσι ακριβώς περνάνε..
τώρα δείξε μου και την άλλη πλευρά :-P

(φιλιά στη μάρθα)

ναυτίλος είπε...

Αυτό ακριβώς είναι κι η λογοτεχνία ..αυτό το άυλο που κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις... ούτε οι λέξεις ούτε αυτό που αυτές σημαίνουν.

Mr.Di είπε...

Μα πώς κυματίζει ο ουρανός
στην ακοή τών λυπημένων...
!!

Καλά ταξίδια λοιπόν
"σε καλύτερες ημέρες τού μέλλοντος"

onlysand είπε...

Χρωματιστή

γλυκειά, ξυπόλητη και ανθισμένη

η Αγάπη στο ιστίο σου, ποτέ χωρίς το ταίρι
μα κι αν αυτό μόνο για μια στιγμή
αντέχει να μη σε κοιτάζει
εμείς, εδώ θα είμαστε
χρώματα και πικρο-τρυφερές ευωδιές
ν' απολαμβάνουμε ξυπόλητοι μαζί σου

Χρόνια Πολλά κι αμέτρητα
φιλιά και αγκαλιές από την 'άμμο' :)

Stou είπε...

Χρόνια πολλά λοιπόν στο blog σου.

ερμία είπε...

ναυτίλε,
ναι-και έδωσες εικόνα εκεί που δεν είχα.για τη λογοτεχνία.
ένα κρυφό χυτήριο για να δίνει το "σώμα" της.να παίζει κάθε λέξη με τα μόριά της,αθροίζοντάς τα και χάνοντάς τα.
:-)

ερμία είπε...

mr.di
τα ταξίδια θέλουν ορθοπεταλιά για να μην είναι απλά κάδρα στη μνήμη ή έστω σ΄έναν τοίχο.όπου νάναι αρχίζω προπόνηση..
:-P

ερμία είπε...

Nανά μου,με στίχους τού Ρίτσου θέλω να "απαντήσω" στο "σχόλιό" σου

"παράταιρα πράγματα παίρνει στα χέρια του-μιά πέτρα,
ένα σπασμένο κεραμίδι,δυό καμένα σπίρτα,
ένα σκουριασμένο καρφί στον απέναντι τοίχο,
το φύλλο που μπήκε απ΄το παράθυρο,τις στάλες
που πέφτουν απ΄τις ποτισμένες γλάστρες,τ΄άχυρο εκείνο
πού'φερε χτες ο αέρας στα μαλλιά σου,-τα παίρνει
κι εκεί στην αυλή του χτίζει περίπου ένα δέντρο.
Σ΄αυτό το "περίπου" κάθεται η ποίηση."

(μεγάλη και ζεστή αγκαλιά απο μένα)

ερμία είπε...

stou,
σ΄ευχαριστώ πολύ-πολύ :-)

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ναι,ακριβώς αυτό το άυλο είναι.

ερμία είπε...

όλα θα πάνε καλά,
αυτό το άτιμο μάς ..κατατρέχει :-)