Τα ποιήματα του Κώστα, τα διάβασα πολλές φορές πριν εκδοθούν στο καινούριο του βιβλίο που μου το έστειλε εδώ και λίγες μέρες. Κι όταν μπορείς να διακρίνεις τους ήχους, τις εικόνες, τις σκέψεις ,τις συγγένειες με τη μουσική του στο ποίημα, επιστρέφεις συχνά και το "κοιτάς".
Όσο κι αν είναι ουσιαστικό να διαβάζεις ποίηση στην οθόνη του υπολογιστή , δεν μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση της τυπωμένης σελίδας σε βιβλίο.Ξεκίνησα να τα ξαναδιαβάζω. Στη τρίτη ενότητα που έχει και τον τίτλο του βιβλίου "Εναέριες Ρίζες" είδα το όνομά μου σαν αφιέρωση , κάτω απο τον τίτλο του ποιήματος "η εποχή του Αντιγώνου". Κι είναι αυτό :
Να μπω, ακάλεστο φθινόπωρο
με πλατανόφυλλα να σε σκεπάσω;
Κι αν όχι
χειμώνα θες και παγωμένο τζάμι
με χνώτα να πλάσεις
τη χορευτριούλα σου
στο μπούζι του κοκκινοπόταμου να στίξεις
το περίγραμμα της μητρός μου
ή φοβ ποθείς την άνοιξη
μια κατηφόρα κίτρινες αυλές
και πράσινα πορτοκάλια
Κι αν μια τυχαία διάθλαση
στην κόρη των ματιών σου
η εποχή του αντιγώνου
γραμματόσημο στη γλώσσα
κι ο έβδομος μήνας κύκλος
μέχρι να φτάσω πάλι
ακάλεστο φθινόπωρο
Οι φίλοι είναι πάντα λίγοι και ακριβοί κι εγω δεν ξέρω τρόπους να τους τιμήσω με τα λόγια..καλύτερα με μιά ζωγραφιά που δεν μπορεί παρά να γεννηθεί στην ώρα της..
Θα αντιγράψω άλλο ένα ποίημα απο τη πρώτη ενότητα του βιβλίου που απο τη πρώτη ανάγνωση στον υπολογιστή ..τσάκισα τη σελίδα του:
Να απολογούμαι πιο συχνά στις άδειες φιάλες
και του προσκυνήματος τα συναφή
να βλέπω τη σκόνη να επικάθεται στα παλιά συνθήματα
και να διαμαρτύρομαι κοσμίως
να γίνω φαντάσματα του μέλλοντος χοντρά παπούτσια
χραπ χρουπ
πρώτη φορά όλος επιγράμματα
και πόρτες ασφαλείας για έναν υποψήφιο δραπέτη
Πόσα τετράδια ακόμα θα γεμίσουν δοξαστικά και άλλα τέτοια
μάκτρα υγείας μονωτικά και αρχαιόσιτες προσωδίες
αγέλης που γονάτισε δήθεν ηρωικά εστεμμένη
μαχόμενη για συνιδιοκτησία άγραφης ιστορίας
για τους απάτριδες στρατιώτες
που πίνοντας το σύννεφο αυτομολούν
τυφλός προφήτης ο αυτήκοος Νέπως
των υπηκόων χειροκροτητών
και η Ρώμη να καίγεται χάριν μαλακών τη χρήσει
οπισθίων προτεταμένων εις ανάπαυσιν ισχίου
Ο ελιγμός της λεγεώνας δεν έφτασε
ακούμπησα στη σκληρή γωνία του αμετακίνητου
σώθηκαν έτσι
κάτι φθινόπωρα και κάτι καλοκαίρια
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΡΑΒΑΚΗΣ, "ΕΝΑΕΡΙΕΣ ΡΙΖΕΣ", εκδ. ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ 2010.
http://conbra.blogspot.com/
κι ένας ήχος του :-P : http://www.outopos.gr/Mp3/guitarlove.mp3
