Robert Ryman,1966, Winsor White oil paint on stretched sized linen canvas, 193 x 193 x 8.4 cm, Private Collection, Courtesy Thomas Ammann Fine Art AG, Zürich
H μονοχρωμία εμφανίστηκε πρίν να εμφανιστεί στη "σκηνή" ο Ryman που έδωσε στίγμα στα τέλη της δεκαετίας του 1960 κι αφού είχε ασχοληθεί με τη jazz.
Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως στη μονοχρωμία ενυπάρχει μιά αμφισημία καθώς κάθε έργο μετεωρίζεται μεταξύ δύο αντίθετων σημείων : της καθαρής ιδέας και της απόλυτης ύλης.
Ο Ryman κινείται αποκλειστικά προς τη κατεύθυνση της ύλης (ίσως περισσότερο δίνοντας βάρος στη "διαδικασία" και γι αυτό θεωρήθηκε σαν εκπρόσωπος της process art)
Στον πιό πάνω πίνακα η επιφάνειά του μοιάζει με πλέγμα μιάς σειράς χειρισμών που αποτελούν ένας χρωστήρας πάχους 5cm που έχει βουτηχτεί σε λευκό ελαιόχρωμα δημιουργώντας παράλληλες γραμμές. οι διακοπές ανάμεσα στις πινελιές (για να ξαναγεμίσει χρώμα ο χρωστήρας) δημιουργεί μιά σειρά απο κάθετα σημεία σε αντίστιξη προς τα οριζόντια κενά ανάμεσα στις γραμμές και κάνει ορατό το καφετί χρώμα του καμβά.
Robert Ryman.Charcoal, graphite pencil, and casein on newsprint,1958
Ο ίδιος. περιγράφοντας αυτή τη διαδικασία, την ονομάζει σαν απόπειρα να "ζωγραφίσει τη μπογιά".
Σε μεταγενέστερους πίνακες δείχνει να αψηφά τη χρονική συνέχεια και να τον ενδιαφέρει μόνο η απεραντοσύνη (ίσως και η ασυδοσία) του χώρου. Υπάρχουν δηλαδή ασυνέχειες στη πινελιά του που καθιστούν αδύνατη την ανακατασκευή της διαδικασίας των κινήσεων.οδηγώντας έτσι στην ασυνέχεια του ενός μοναδικού αντικειμενου (που στην ουσία καταρρέει - χάνεται σαν ύλη).
