ευτυχώς χαμένη

(GINO SEVERINI,1918,λάδι σε καμβά,"sea dancer")

"...-παιδί νόμιζα πως το γαλάζιο της θάλασσας ήταν δική μου ανακάλυψη,προνόμιο κι απόχτημα αποκλειστικά δικό μου.Μετα κατάλαβα πως ανήκε σ' όλους.Όμως,μέσα απο την κοινοκτημοσύνη του γαλάζιου όλοι για μιά στιγμή επικοινωνούσαμε,πρόσκαιρα αδερφικοί και ισότιμοι.
Πιό έπειτα κατάλαβα,μ΄έκπληξη στην αρχή,με ανησυχία κατόπιν,τελικά με απόλαυση,οτι το χρώμα της θάλασσας άλλαζε.
Μαύρο κι επίφοβο τη νύχτα,άλλοτε φωσφορικό ή φεγγαρίσιο,κάποια πρωινά βαλτωμένο πράσινο απο φύκια,και τ΄απογεύματα καφετί απο σάπια στεριανά φυτά στις φυρονεριές,κι ακόμα,μες στη μέρα,κανελί στις εκβολές των ξεροπόταμων,με τα σκουπίδια μπρος στις καλαμιές,ξανθοκίτρινο στην ακίνητη άμμο,βυσσινί της σκουριάς μπρος στις στοές των εγκαταλειμμένων ορυχείων με τα στόμια ανοιχτά κατα το πέλαγος,λαδί στα λιμάνια και κόκκινο του μίνιου στους ταρσανάδες.

Αργότερα γνώρισα άλλα νερά και άλλα χρώματα,γκριζωπά της Μάγχης,σταχτιά της Βαλτικής,μολυβένια της βόρειας θάλασσας,υδραργυρικά της Αφρικής κι ασημορόδινα της μεσιανής Ασίας.
Σήμερα καταλαβαίνω το δικαίωμα της θάλασσας ν΄αλλάζει χρώματα.
Έτσι κι η ελληνική θάλασσα μπορεί να δείχνει όποιο χρώμα θέλει,υπό τον όρο να είναι γαλάζιο..."..


(Τ.Πατρίκιος-εκδ.ΔΙΑΤΤΩΝ)