"κάπου-κάπου ένα κομμάτι ήλιου"

(Personda en la muerte)

.

Γιά τη Φρίντα Κάλο και τον Ντιέγκο Ριβέρα ο λόγος..Αφορμή το βιβλίο τής αγαπημένης φίλης Σύσσης Καπλάνη, "Τα σ΄αγαπώ που άντεξαν" -ερωτικές ιστορίες εξήντα έξι διάσημων ζευγαριών-εκδόσεις Αγκυρα.

Ολα τα στοιχεία και η επιστολή είναι παρμένα απο εκεί..

Κι οι δυο μεξικανοί.Τα παιδικά χρόνια τής Κάλο συμπίπτουν με την μεξικανικη επανάσταση ενώ ο Ριβέρα είναι παιδί-θαύμα απο τα 10 του.Εκείνη στα 18 της χρόνια μετά απο ατύχημα,υποφέρει μόνιμα απο σωματικούς και πνευματικούς πόνους.Στα 1926 αρχίζει να ζωγραφίζει ενώ ανάρρωνε.Είκοσι χρόνων ο Ριβέρα το 1907 σπουδάζει στην ευρώπη,γνωρίζει τους κυβιστές και τον Πικάσο.Τον ελκύει η μνημειακή τέχνη,γίνεται υπέροχος ζωγράφος τοιχογραφιών.

Το 1929 γνωρίζονται μεταξύ τους (36 χρόνων τότε ο Ριβέρα ζωγράφιζε τοιχογραφίες στο σχολείο που φοιτούσε η Κάλο αλλά η πιό ουσιαστική γνωριμία και ο γάμος τους έγινε στα 21 της) και παντρεύονται για να χωρίσουν το 1939 και να ξαναπαντρευτούν την επόμενη χρονιά. Τον έλκυε η εξυπνάδα της και το μίσος για το μεσοαστικό κατεστημένο.όπως και το άμεσο και συχνά ειρωνικό της χιούμορ.

"Αταίριαστο" ζευγάρι,μικρόσωμη εκείνη με ιδιαίτερη ομορφιά,εκείνος παχύσαρκος και άσκημος..Τρίτος γάμος για τον Ριβέρα.Σχέση θυελλώδης που τροφοδοτούσε συχνά τον τύπο με σκάνδαλα

(Frida Kahlo,los cocos)
.

Ο Ριβέρα δεν ήταν άνθρωπος που θα μπορούσε να αφοσιωθεί σε κάτι άλλο πέρα απο τη τέχνη του ενώ παράλληλα διατηρούσε πάμπολλες σχέσεις πέρα απο τον γάμο του.Κι η Φρίντα είχε αρκετούς εραστές-και στα δύο φύλα-όπως ο Ισάμου Νογκούτσι,ο Τρότσκι..

Το σπίτι που έχτισε ο Ριβέρα όταν παντρεύτηκαν,αντανακλούσε τη σχέση τους: δύο σπίτια ενωμένα με μιά γέφυρα.

Στα 1940 εκτινάσσεται στα ύψη η αποδοχή τής Κάλο που πλέον συναγωνίζεται τον άντρα της.Μετά απο ένα χρόνο χωρισμού καταλαβαίνουν πως δεν μπορούν να ζούν χωριστά κι ο Ριβέρα δέχεται τους όρους τής Φρίντα: να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και να μη κοιμούνται μαζί.Κι η ζωή τους συνεχίστηκε όπως πριν..

Το μεγαλύτερο μέρος τής δουλειάς τής Κάλο -και ειδικά οι πολλές αυτοπροσωπογραφίες της,είναι γεμάτη απο συμβολισμούς που εκφράζουν τις εμμονές της για τον πόνο,τη γονιμότητα,τη μοναξιά και πάνω απ΄όλα,τον ίδιο τον Ριβέρα.Το μεγαλύτερο κατόρθωμά της ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί η πρώτη της προσωπική έκθεση στη πόλη τού Μεξικού-το 1953-που όντας πολύ άρρωστη,τη μετέφεραν στη γκαλερί,ξαπλωμένη στο κρεβάτι της.

.

(Autorretarto)
.

23 Ιουλίου 1953 (επιστολή της στον Ριβέρα)

.

"(Τώρα γνωρίζω 'οτι) όλες αυτές οι επιστολές,σχέσεις και μεσοφόρια,κυρίες δασκάλες τών "αγγλικών",τσιγγάνες μοντέλα,βοηθοί με "καλές προθέσεις","εξουδιοδοτημένες αντιπρόσωποι απο μακρινές χώρες",αντιπροσωπεύουν μονάχα φλερτ,και στο βάθος αγαπιόμαστε πολύ,και εξαιτίας αυτού έχουμε αναρίθμητες περιπέτειες,γκρεμισμένες πόρτες,κατάρες,προσβολές,διεθνείς διεκδικήσεις-όμως θα αγαπιόμαστε πάντα..

Ολα αυτά τα πράγματα έχουν επαναληφθεί στα εφτά χρόνια που ζούμε μαζί,και όλες οι διακυμάνσεις που έχω περάσει χρησίμευσαν μόνο για να με κάνουν να καταλάβω στο τέλος οτι σ΄αγαπώ περισσότερο και απο το ίδιο μου το πετσί,και οτι παρότι,εσύ μπορεί να μη με αγαπάς με τον ίδιο τρόπο,εντούτοις με αγαπάς σε μεγάλο βαθμό.Ετσι δεν είναι;..

Πάντα θα ελπίζω οτι αυτό θα συνεχιστεί,και με αυτό είμαι ευχαριστημένη.

(Diego Rivera,Nude with calla lilies)

Ντιέγκο,

Τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τα χέρια σου,τίποτε με το χρυσοπράσινο τών ματιών σου.Το κορμί μου είναι ολόγιομο απο σένα για μέρες ατέλειωτες.Είσαι το κάτοπτρο τής νύχτας.Η υγρασία τής γης.Η γούβα κάτω απο τις μασχάλες σου είναι το καταφύγιό μου.Τα ακροδάχτυλά μου ψηλαφούν το αίμα σου.Ολάκερη η χαρά μου είναι να νιώθω τη ζωή να αναβλύζει απο τη δική σου ανθοπηγή που φυλάει η δική μου,για να γεμίσει όλα τα μονοπάτια τών νεύρων μου που είναι δικά σου."