( Barnett Newman)
(Barnett Newman, Vir Heroicus sublimis, 1950-1)
Το έργο του"Vir Heroicus sublimis" , έχει μήκος σχεδόν πεντέμισι μέτρα,χρωματισμένα ομοιόμορφα με ένα ζωηρό κόκκινο που το χωρίζουν πέντε λωρίδες ("φερμουάρ") διαφορετικών χρωμάτων σε ακανόνιστες αποστασεις. Εδώ ,οι παραδοσιακές αντιπαραθέσεις περιγράμματος και σχήματος ή γραμμής , καταργούνται με δραστικό τρόπο για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολεμικής αμερικανικής τέχνης.
Οι σύγχρονοί του αφηρημένοι εξπρεσιονιστές τον εξοστρακίζουν, ενώ αργότερα οι μινιμαλιστές τον υποδέχονται σαν πατρική μορφή..
(Barnett Newman, who's afraid the red, the yellow and the blue,1966)
Κόκκινο που σε κατακλύζει και στη πραγματική του διάσταση πέρα απο τη φωτογραφία, απίστευτη μεστότητα χρώματος σε αμέτρητη ένταση. Πισωπατάς πριν σε "χτυπήσει".Πίνακας "χαρακωμένος" τρείς φορές με τρία διαφορετικά χρώματα, τιμά όλες τις τραγωδίες και τις αισθήσεις τραγωδίας..
Ο Νιούμαν, δεν "μιλάει" για τον χώρο σαν έννοια, αλλά για τη δική του ¨παρουσία" - δεν αναφέρεται στο άπειρο αλλά στην κλίμακα. Δεν τον αφορά η "αίσθηση του χρόνου" αλλά "η φυσική συναίσθηση του χρόνου"
(Barnett Newman, Onement I,1948)
Με το Onement I ,και μετά κλονίζει τη φιλοσοφική ιδέα οτι η φόρμα μεταφέρει απλώς ένα προϋπάρχον περιεχόμενο..Κατά τα λεγόμενά του "χειραγωγούσε τον χώρο", "χειραγωγούσε το χρώμα" προκειμένου να καταστρέψει το κενό, το χάος που υπήρχε πριν την αρχή όλων των πραγμάτων.Μ' άλλα λόγια, το πεδίο (το οποιοδήποτε) επιβεβαιώνεται σαν πεδίο μέσα απο την απόλυτα συμμετρική διαίρεσή του απο μιά λωρίδα (ένα "φερμουάρ").
Το φερμουάρ είναι μιά απλή κάθετη γραμμή αλλά η ύπαρξή του εξαρτάται εντελώς και [πλήρως απο τη συνύπαρξή του με το πεδίο στο οποίο αναφέρεται.'Οπως όλοι οι πίνακες του Νιούμαν, ενδιαφέρεται για τον μύθο της προ'ελευσης (της Γένεσης,της απαρχής της βλάστησης,της "Εντολής").Και πρώτη φορά η αφήγηση αυτο'υ του μ'υθου γίνεται στον ενεστώτα.Στο "εγώ" και στο "εσύ".
