..Έτσι ονόμαζε ο Φρόιντ τις στιγμές που " η αντίληψη προκαλεί κατάρρευση.. ή η ηδονή της θέασης προκαλεί υπερβολή". Και αυτές οι σκηνές-στιγμές "καταδεικνύουν την πολυπλοκότητα ενός ουσιαστικά οπτικού χώρου" με τρόπους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν θεωρητικά για να κλονίσουν "τις βεβαιότητές μας για άλλη μιά φορά".
Χρησιμοποιήθηκαν σε ορισμένες εκφράσεις της σουρεαλιστικής τέχνης στις δεκαετίες του ΄20 και του ΄30 καθώς και σε εκφράσεις της φεμινιστικής τέχνης στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80.
(Lee Miller, nude bent forword, 1930)
Κάθε φορά δηλαδή, σ΄αυτά τα έργα,δίνεται έμφαση σε ένα πρόβλημα όρασης. Η σεξουαλικότητα βρίσκεται "λιγότερο στο περιεχόμενο του θεάματος και περισσότερο στην υποκειμενικότητα του θεατή".
Στη φωτογραφία, υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Ενα, αφορά την Lee Miller, αρχικά μοντέλου της Vogue στη δεκαετία του '30 και σχεδ'ον ταυτόχρονα, εξαιρετικής φωτογράφου.Ενα άλλο παράδειγμα, αφορά τον Μan Ray, πασίγνωστο φωτογράφο της ίδιας εποχής, ο οποίος μάλιστα, "χρησιμοποίησε" τη Lee Miller και σαν μοντέλο του, στα πλαίσια της πιό πάνω αναφοράς, όπου δηλαδή αποτυπώνονται σκηνές που το φύλο δεν είναι εμφανές.
(Lee Miller, portrait of space, 1937)
Ειδικά στη πρώτη φωτογραφία της ανάρτησης δεν είναι άμεσα ξεκάθαρο το τι βλέπουμε. ένα σώμα φυσικά, αλλά άνδρα ή γυναίκα. Ή μήπως κάποια "άλλη κατηγορία όντος, εικόνας ή αισθήματος"..
Ειδικά οι φεμινίστριες στις δεκαετίες του 1970 και 1980, χρησιμοποίησαν τέτοιες εικόνες και σενάρια για να κλονίσουν τις πεποιθήσεις σχετικά με την θέαση και τις προσδοκίες για το φύλο..Το ίδιο φυσικά επεδίωξαν παλαιότερα οι σουρεαλιστές.
(Man Ray, "Lee Miller, neck", 1930)
