(Allan McCollum, Υποκατάστατοι πίνακες, 1978-80)
Αν το Μπάουχαους μετέτρεψε πράγματι τις τέχνες και τα επαγγέλματα όπως διδάσκονταν παραδοσιακά, παράλληλα διευκόλυνε (κατά τον Μποντριγιάρ) "την πρακτική επέκταση του συστήματος της ανταλλακτικής αξίας σε όλο τον χώρο των σημείων, των μορφών και των αντικειμένων". Κι αυτή είναι μιά σοβαρή εκδοχή του ..εφιάλτη του μοντερνισμού : "οτι οι ουτοπικές μετατροπές μορφών της τέχνης απο τον μοντερνισμό, μπορούν να ανακτηθούν σαν πρόοδος της αγοράς στους τομείς της μόδας και άλλων εμπορευμάτων"
και για να το κάνω λιανά, πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν διακοσμητικά στοιχεία (π.χ. χαρτί ταπετσαρίας, πλακίδια, στένσιλ, εξαρτήματα επίπλων ) ωθώντας τη γλυπτική ή τη ζωγραφική στον χώρο της αρχιτεκτονικής ή υποβάλοντας τη γλυπτική και τη ζωγραφική στις επιταγές του σχεδιασμού και του αντικείμενου διακόσμησης..
Ο Allan McCollum, ανάμεσα σε αυτούς που προβληματίζονταν για την εμπορευματοποίηση της τέχνης στη δεκαετία του 1980, δεν ενέδωσε ολοκληρωτικά στο readymade. Ενώ κράτησε την "ϊδέα " του εμπορεύματος, κατά κάποιο τρόπο μας καλεί να εξετάσουμε τις συμβάσεις της παρουσίασης σαν μέσα που οδηγούν στη κατανάλωση.(Στους "υποκατάστατους πίνακες" για παράδειγμα, τα παραλληλόγραμμα πλαίσια, αποτελούν ισάριθμα κενά σημεία για τη ζωγραφική καβαλέτου - αρχικά τα ζωγράφιζε με ακρυλικό πάνω σε ξύλο και κατόπιν περνώντας απο πολλές εκδοχές, κατέληξε στον γύψο και στο αντικείμενο που ήταν η αρχικά ζωγραφισμένη εικόνα σε νέα μορφή και διάσταση.)
