από τους δρόμους της Λισαβόνας,αφού-ακόμα-δεν έχουν χάσει το χιούμορ τους
στο πρώτο έτος της σχολής έμαθα πως δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με τέτοιους ρυθμούς ύφεσης. ο καθένας μπορεί να καταλάβει οτι περιορίζοντας μισθούς και συντάξεις καταδικάζεις την αγορά σε ακόμα πιο μεγάλη υποχώρηση,λουκέτα, πέρα απο το τι κάνει στην ίδια την ύπαρξη ενός ανθρώπου.
το γειτονάκι μου λέει πως αφού ο μπαμπάς και η μαμά δεν πληρώνονται, δεν μπορεί να πάει αγγλικά. ο Τάκης απολύθηκε πριν δυό χρόνια κι από τότε βρίσκει κάτι τετράωρα πότε εδώ πότε εκεί,χωρίς ασφάλιση φυσικά και με το διδακτορικό να το κάνει ρολό με πατάτες στο φούρνο. ο Αντώνης δεν μεταφράζει πλέον τίποτα και ψάχνει να φύγει έξω.
η Φωτεινή με τη μείωση στο μισθό της δεν μπορεί να συντηρήσει τα δύο παιδιά και τον άντρα της που σαν ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει πλέον ούτε έδρα ούτε επάγγελμα. είναι γιατρός,έχει επαφές με ένα αγγλικό γραφείο που βρίσκει δουλειά σε επιστήμονες και ετοιμάζεται να φύγει πρώτα αυτή και μετά να πάρει και την υπόλοιπη οικογένεια .
κι εγώ με το ένα πόδι εδώ και το άλλο έξω.
πολλές φορές φέτος, βλέποντας από κοντά άλλους λαούς να αντιδρούν έμπρακτα για όσα σε βάρος τους επεξεργάζονται ή επιβάλλουν, για τον μεσαίωνα των εργασιακών σχέσεων που ήδη έχει αρχίσει η εφαρμογή, πολύ κοντά ήμουν να ξεστομίσω "καλά να πάθετε" κοιτάζοντας κατακεί που νόμιζα πως ήταν η Ελλάδα - καλά να πάθετε για τον τρόπο που ψηφίζετε, για τον φόβο της ασήμαντης ύπαρξής σας μη χάσει την "ησυχία" της, για το πώς αφήσατε να σας διαφθείρουν -όσους διέφθειραν αλλά είναι πολλοί - καλά να πάθετε που κάνετε αντίσταση από τα πληκτρολόγια, καλά να πάθετε που δεν βάζετε μυαλό και περιμένετε με ανακούφιση το επόμενο ψέμα που θα σας σερβίρουν τα καθίκια που κυβέρνησαν και κυβερνούν πάλι και πάλι.
δεν το έχω εκστομίσει ακόμα - και γράφοντάς το αισθάνομαι δύσκολα. αλλά το βλέπω.. σ΄αυτό θα καταλήξω..
