το κλιτό μέρος της σκέψης μου..

(Michelangelo Pistoletto* (detail),2010)

 το προφανές δεν περιγράφεται εύκολα- όπως γράφεις σε νοτισμένο  τζάμι..

ανάλογα με τη γωνία που το κοιτάς, ας πουμε καθισμένος στο πίσω αριστερά κάθισμα του τραμ,βλέπεις μιά λέξη.. 

απο το κέντρο δεξιά ξεχωρίζεις το περίγραμμα μιάς χορεύτριας του Ντεγκά.. 

όρθιος μπροστά αναρωτιέσαι αν είναι μιά εξίσωση .

ο χώρος είναι περιορισμένος όπως και ο χρόνος,όπως και τα μυαλά,και η αντοχή.

χωρίς περιορισμούς ο φόβος. και η αλλοτρίωση. και η εκούσια τυφλότητα.

η προμελετημένη αισχρότητα.

τα εικονογραφημένα αξιώματα χάνουν συνεχώς την ισορροπία τους . πέφτουν απο το γενικό στο ειδικό και τ΄αντίθετο. 

χρόνια τώρα, ίδια δημόσια έκπληξη,  ίδια χονδροειδής

εξομοίωση των αλλοτρίων, απαράλλαχτος κρετινισμός  υποφέρω πιά απο χρόνια φαγούρα. 

το μαύρο άσπρο και με απόλυτη φυσικότητα μέσα σε λυρικές μπλόφες και τσαρλατανισμούς για να γίνεσαι μόνιμη ρεζέρβα και συνένοχος της βλακείας.

απλώς,ζήτημα σκηνοθεσίας.

( υ.γ.μιά μέρα μετά την ανάρτηση, και επειδή αρκετοί φίλοι μου τηλεφώνησαν και μου έγραψαν,με ανησυχία αν είμαι καλά,πρέπει να πω -γελώντας- πως η ανάρτηση δεν είναι προσωπική,κάποιες σκέψεις για την πολιτική και τους πολιτικούς είναι και προφανώς ..απέτυχα να τις διατυπώσω με σωστό στόχο..
ε,οκ,γελάω..)